Με τα χέρια στο κεφάλι σαν αιχμάλωτοι πολέμου ( VIDEO )

Από την φωτογραφία και το video είναι φανερό ότι ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.

Οι προσαγωγές γίνονται πλέον με όλες τις τυπικές διαδικασίες πολέμου.
Αιχμαλωσία.
Τα χέρια πίσω από τον σβέρκο , ψηλά , μην τυχόν και "πυροβολήσουν " τις φίλιες δυνάμεις !!!
Ελλείψει χειροπέδων θα σου πουν !

Ελλείψει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ  ΛΑΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  λέω εγώ.

Δηλαδή αν υπήρχε δουλειά για όλους. Αν το μέλλον των νέων με τα μακρυά μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα που τους έλεγαν αλήτες ( και τους λένε ακόμα ) ήταν βέβαιο και είχε να κάνει με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ και ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  Την Ελευθερία, την δημιουργική προσφορά όλων στο σύνολο της κοινωνίας χωρίς ίχνος εξουσίας που φτιάχνει αφέντες και δούλους , με ΠΑΙΔΕΙΑ  που
στόχο έχει τον ΑΝΘΡΩΠΟ και την ανάπτυξη μιάς ελεύθερης προσωπικότητας  μακρυά από συμφέροντα υποταγής στην καπιταλιστική εξουσία των μονοπωλίων , η ΓΝΩΣΗ να είναι για όλους και ΔΩΡΕΑΝ   κτλ Πιστεύει κανείς ότι οι ΝΕΟΙ  θα πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν ; ή να ρίξουν μπουκάλια ;

Στην κοινωνία που οραματιζόμαστε εμείς Δεν είναι  ανάγκη να υπάρχουν Χρήμα, Κράτη, Στρατοί, Αστυνομίες και κάθε είδους εξουσία αλλά ο καθένας «θα προσέφερε όσα μπορούσε και θα έπαιρνε όσα είχε ανάγκη» με βάση τη φωνή της δικής του συνείδησης.


Αιχμάλωτοι πολέμου λοιπόν οι νέοι που τα θέλουν όλα.
Πρακτική που συναντά κανείς συνήθως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Γιατί τέτοιο δεν έχουμε με τον μανδύα της κοινοβουλευτικής τάχα δημοκρατίας ;

Συντάσσομαι με το σύνθημα που ακούγεται και στο video  " το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο απ'όλα τα κελιά" και Τους αφιερώνω τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη
που γράφτηκε για κάποιους άλλους νέους που τώρα ήτε είναι κάτω από την γη για τα ιδανικά τους ήτε ζουν και παλεύουν ακόμα.

τραγούδι το έφτιαξε ο Μίκης
και το τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί και λασπωμένοι
το πιάτο στο τραπέζι λιγοστό,
το φιλί στο κατώφλι ήταν κλεφτό
και έρωτες μέσα στις καρδούλα κλειδωμένοι

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Τα βράδια ξενυχτούσαν στα υπόγεια,
και σβάρνα ολημερίς στις γειτονιές
αχ! τα σοκάκια εκείνα κι οι γωνιές
σφιχτά που φυλάξαν τα τίμια λόγια

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Δεν ξέρανε πατέρα, μάνα σπίτι, μάνα σπίτι
έναν δεν δίναν για το σήμερα παρά
δε ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά
δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά