επιτάφιος για τον Παύλο Φύσσα

 «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, 

πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου. 

Πού πέταξε τ' αγόρι μου, πού πήγε, πού μ' αφήνει 

χωρίς πουλάκι το κλουβί, χωρίς νερό η κρήνη. 

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω 

και δεν σαλεύεις δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω...»

Ο Θρήνος 

«...Μέρα Μαγιού μου μίσεψες μέρα Μαγιού σε χάνω 

άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω 

στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις 

άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης..."

(Η μάνα βρίσκει ένα σκοπό ύπαρξης, έναν τρόπο ν' αναστήσει το γιο).

«...Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει 

κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει 

Και δες, μ΄ανασηκώνουνε, χιλιάδες γιους ξανοίγω, 

μα, γιόκα μου, απ΄το πλάγι σου δε δύνουμαι να φύγω. 

Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου εσύ κοιμήσου, 

κι εγώ τραβάω στ΄αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου. 

Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο, 

το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο. 

Γιε μου, στ΄αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου, 

Σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου εσύ πουλί μου...»