Ανακοίνωση της ΣΠΙΘΑΣ 1ου διαμερίσματος ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ για την παιδεία

Με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων σήμερα για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η ΣΠΙΘΑ  μας έχει να δηλώσει τα εξής : 

1.     Κατ’αρχάς να ευχηθούμε σε όλους τους μαθητές καλή δύναμη στις σχολές που θα  πάνε και δύναμη στις οικογένειες τους που για μία ακόμα φορά καλούνται να υποστηρίξουν οικονομικά και ηθικά τα παιδιά τους για να κάνουν το αυτονόητο:  να ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ !!!   Κάτι που θα έπρεπε να
είναι ρυθμισμένο έτσι που να μην χρειαζόταν τα βάρη ( ενοίκιο σπιτιού , μετακινήσεις , συγγράμματα , φαγητό κ.λπ )  να τα πληρώνουν από την  τσέπη τους . Να σημειώσουμε ότι οι Έλληνες έχουν πληρώσει με το παραπάνω την πολιτεία για να μπορεί να φροντίζει για όλα αυτά και να παρέχει μία δωρεάν εκπαίδευση σε όλους και δωρεάν όλα αυτά που χρειάζεται ο κάθε μαθητής για να μπορεί να κάνει απερίσπαστος την προσπάθειά του . Ίσος προς ίσον και ελεύθερος να μάθει και να καλλιεργηθεί  μέσα σε ένα περιβάλλον που θα τον φέρει κοντά στις Ανθρώπινες αξίες και κατακτήσεις όλων των εποχών και θα τον κάνει υπεύθυνο πολίτη για να προσφέρει με τον κόπο του και τις γνώσεις του στην Ελληνική και γενικά στην κοινωνία με πνεύμα συλλογικό.
Η προσπάθεια σας είναι για όλους μας ( μέσα και έξω από τις σχολές ) η δύναμη για να προχωρήσουμε σε όλες τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να φέρουμε τις σχολές στο επιθυμητό επίπεδο με ένα κίνημα που θα αναπτύξουμε μαζί με όλο τον λαό για αυτό.

2.     Να ευχηθούμε καλή  δύναμη σε όσους δεν μπόρεσαν σε αυτή την φάση να μπουν σε μία σχολή και να μην το βάλουν κάτω. Τίποτα δεν έχει χαθεί. Όσες και να είναι οι δυσκολίες θα τις ξεπεράσουμε με αλληλεγγύη και  αποφασιστικότητα για να κατακτήσουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης και μία ποιότητα ζωής που κέντρο του θα είναι ο άνθρωπος και όχι το κέρδος και τα συμφέροντα των Ισχυρών (Διεθνές Οικονομικό Κεφάλαιο - ξένοι προστάτες ,  η ελληνική ολιγαρχία -   ντόπιο κεφάλαιο , οι εγχώριοι  διεκπεραιωτές των αποφάσεων των διεθνών Τραπεζών  - ντόπιοι συνεργάτες τους ) ούτε μικροσυμφέροντα ανθρώπων που χρησιμοποιούν το μάθημα για άλλους σκοπούς προδοτικούς και έχουν βγάλει χρήματα προωθώντας το ψέμα ,βάζοντας την εκπαίδευση σε ανιστόρητους δρόμους. Π.χ. το βιβλίο της ιστορίας που τόσος αγώνας δόθηκε για να λάμψει τελικά η αλήθεια και χρειάζεται να επαγρυπνούμε συνεχώς .

3.     το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών «ΣΠΙΘΑ» με ιδρυτή τον Μίκη Θεοδωράκη  είναι μία νέα προσπάθεια που κάνουμε όσοι καταλάβαμε ότι χρειάζεται ένας άλλος δρόμος αγώνα με κινητοποίηση και ένωση όλων των υγιών πατριωτικών  δυνάμεων σε ένα παλλαϊκό μέτωπο που θα συγκρουστεί με το Σύστημα Εξουσίας. Πιστεύουμε ότι η παιδεία είναι από τα πρωταρχικά εργαλεία της κοινωνίας που πρέπει να φτιαχτεί  και πως τώρα χρησιμοποιείτε από το ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση για να φέρει τον μαθητή – πολίτη να αποδεχτεί  την " ζωή " που άλλοι ορίζουν για αυτόν. Έτσι λειτουργούσε τόσα χρόνια και θα εξακολουθήσει να λειτουργεί μετά και από τον περιβόητο νόμο -  πλαίσιο που ¨ψηφίστηκε¨ σύσσωμος από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ.- ΔΗΣΥ ( Ντόρα Μπακογιάννη ) .  Τυχαία ; ΔΕΝ ΝΟΜΊΖΟΥΜΕ.
         

    Αν και είμαστε ένα Κίνημα λίγων μόνο μηνών από την αρχή διακηρύξαμε ( ιδρυτική διακήρυξη 1 – 10 – 2010 http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/info/?nid=313 )

ότι θα παλέψουμε για μία παιδεία ΠΑΙΔΕΙΑ Ελληνοκεντρική, ανθρωπιστική, απολύτως εκσυγχρονισμένη.

Στόχοι:
Η ανάδειξη τελειοφοίτων με υψηλό βαθμό πνευματικής, επιστημονικής και ηθικής συγκρότησης.
Η δημιουργία υπεύθυνων πολιτών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων εμφορούμενων από τα υψηλότερα ανθρώπινα ιδανικά.
Αντί μονομερούς τεχνοκρατικής κατευθύνσεως, αναζήτηση προγράμματος σφαιρικής παιδείας από την αρχή της φοίτησης έως το τέλος που να περιλαμβάνει όλα τα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα και ιδέες της ανθρωπότητας.
Ειδικό πρόγραμμα μύησης στην Ελληνική Παιδεία που να περιλαμβάνει την Ιστορία, την Φιλοσοφία, την Τέχνη και τις Ιδέες από την προκλασική εποχή, αρχαιότητα, ελληνιστικούς χρόνους, Βυζάντιο, τον ελληνισμό κατά την Οθωμανική κατοχή και τους νεότερους χρόνους από το 1821 έως σήμερα.
Έχει σημασία η αντιπαράθεση της διαχρονικής ελληνικής παράδοσης ιστορικής και πνευματικής με τα ανάλογα ρεύματα της κάθε εποχής.
Απαραίτητη είναι η μέριμνα του Δημοσίου για την δημιουργία των συνθηκών, μέσα στις οποίες θα μπορέσει να αναπτυχθεί η Πολιτιστική Εθνική Αναγέννηση με τη δυνατότητα συμμετοχής του Λαού στην οικοδόμηση ενός καθαρά νεοελληνικού πολιτισμού στηριγμένου επάνω στις ιστορικές, πνευματικές και πολιτιστικές της παραδόσεις.
   
Στόχος: Οι νεότεροι Έλληνες να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και σίγουροι για τον εαυτό τους, ιδιαίτερα μέσα στην σημερινή διεθνή σκηνή που κυριαρχείται από εθνικιστικές τάσεις.

4.     Συμμετέχουμε και παλεύουμε με όλους αυτούς που  ΑΝΥΠΆΚΟΥΟΙ αγωνίζονται για να μην εφαρμοστούν στην πράξη όλα όσα το Δίδυμο:  Ξένοι και Ντόπιοι  εφαρμόζουν και  που είχαν  και έχουν τον ίδιο εχθρό, τον ελληνικό λαό!

Ξαναθυμίζουμε  ότι ο τελικός στόχος του Κ.Α.Π. είναι η κατάκτηση από την Ελλάδα της Εθνικής της Ανεξαρτησίας. Θα προσθέταμε  τις λέξεις «απόλυτη», «ολοκληρωτική», «ασυμβίβαστη», για να θυμηθούμε ότι από το 1830 η Εθνική μας Ανεξαρτησία υπήρξε πάντα σχετική. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Και κάποτε ανύπαρκτη. 
Κι αυτό γιατί από την πρώτη στιγμή της Επανάστασης οι Μεγάλες Δυνάμεις ξεκίνησαν τις επεμβάσεις τους για να οδηγήσουν την ίδια την επανάσταση σύμφωνα με τα συμφέροντά τους στο σημείο που ήθελαν να την φτάσουν. Τότε ο κοινός εχθρός της Αγγλίας-Γαλλίας-Ρωσίας που ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνένωνε τις προσπάθειές τους χωρίς να εμποδίζει να έχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές.
Κι όλα αυτά, τόσο η συνεργασία των τριών Μεγάλων Δυνάμεων όσο και οι έριδές τους έβαζαν τη σφραγίδα τους στη μικρή και αδύνατη Ελλάδα που πάλευε για την ελευθερία της και στη συνέχεια για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κράτους. Βρήκαν όμως Έλληνες, που κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα, ήταν πρόθυμοι να γίνουν τυφλά και πειθήνια όργανά τους. Και μ' αυτό τον τρόπο από τότε δημιουργήθηκε το Δίδυμο Ξένοι και Ντόπιοι, που είχαν τον ίδιο εχθρό, τον ελληνικό λαό! Διαβάστε προσεκτικά τη νεοελληνική ιστορία από το 1821 έως σήμερα και θα δείτε πώς λειτουργεί αυτό το φοβερό Δίδυμο. Αλλάζει μορφές και μεθόδους και φυσικά αλλάζει πρόσωπα, κόμματα, δυναστείες, συνθήματα με τον ίδιο πάντα σκοπό να ξεγελά το Λαό, να τον διχάζει, να τον αποπροσανατολίζει, να τον φανατίζει και κάποτε να τον ... καταργεί, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τις εξαρτήσεις αυτού του φοβερού Διδύμου που κατάφερνε να τον διαιρεί, να τον αποδυναμώνει και τελικά να τον εξουδετερώνει. 
Όπως συμβαίνει σήμερα, που βιώνουμε το τελευταίο στάδιο αυτής της τόσο τραγικής ιστορικής πορείας του Λαού μας. Όπου αποτυπώνονται με τον πιο ανάγλυφο και προκλητικό τρόπο οι σημερινοί εκπρόσωποι αυτού του καταστροφικού Διδύμου.

Όμως παράλληλα η μπόρα πήρε όλα τα έργα όλων των δημιουργών. Πήρε σύσσωμο το μεγάλο κίνημα της δεκαετίας του ’60,  μια πλειάδα συνθετών και ποιητών με ταλέντο, προσωπικότητα, έμπνευση και θέληση να αφιερώσουν το έργο τους στην Ελλάδα και στον Ελληνικό Λαό    και τελικά το εξαφάνισε! Και στη θέση του επέβαλε την υποκουλτούρα, που τόσο πολύ ταιριάζει στην αμορφωσιά, την ανευθυνότητα, τον ωχαδερφισμό, την χυδαιότητα και τελικά στη διαφθορά, δηλαδή όλα τα απαραίτητα στάδια για να σαπίσει ένας λαός και έτσι να γίνει ευάλωτος και αδύναμος να αντιδράσει στο τελευταίο στάδιο που σχεδιάστηκε να μας πάνε, στην περιθωριοποίηση, στην υποταγή, στον ραγιαδισμό και τελικά στο «σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω».

    Οι ποικίλες «στάμπες» που μας βάζουν κατά καιρούς, είναι τεχνάσματα για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, γιατί γνωρίζουν ότι η αποκάλυψη και η διάδοσή της μέσα στο Λαό θα δημιουργήσει τη μοναδική δύναμη που θα μπορέσει να τους εξοντώσει απαλλάσσοντας τη χώρα απ' αυτό το καρκίνωμα που τρώει τις σάρκες της και δεν της επιτρέπει να αναπτύξει ελεύθερα τις δημιουργικές της δυνάμεις που είναι τόσο μεγάλες, ισχυρές και ικανές να χτίσουν μια Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της, του πολιτισμού της και των αγώνων της για ελευθερία και δικαιοσύνη.

    5.   το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών ¨ ΣΠΙΘΑ ¨ παλεύει στις πλατείες , στις γειτονιές , στους χώρους δουλείας , στα πανεπιστήμια και σε όλους τους χώρους για την ένωση όλων των πολιτών σε ένα Παλλαϊκό Μέτωπο 

απελευθέρωσης της χώρας μας από την ΕΞΑΡΤΗΣΗ  και επιβολή της εθνικής μας αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας.

Στα πλαίσια αυτά το  Κίνημα  Ανεξάρτητων Πολιτών προκειμένου να συμβάλλει στην ανάδειξη και προώθηση του ζητήματος της Ελληνικής Παιδείας, οργανώνει διήμερο

με θέμα «Παιδεία: Η Ελλάδα στο σύγχρονο κόσμο».

Το Διήμερο θα διεξαχθεί στη Αθήνα, το Σάββατο και την Κυριακή 24 και 25 Σεπτεμβρίου 2011, σε χώρο που θα γνωστοποιηθεί με νεότερη ανακοίνωση.

.

Αθήνα 29/ 8 / 2011

Αποκαλυπτικά τα έγγραφα της Αμερικανικής πρεσβείας για την Ελληνική δημοσιογραφία

Φιλοαμερικανική πολιτική ασκούν τα Ελληνικά
κανάλια σύμφωνα με το Wikileaks...

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τρία τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα που διέρρευσαν μέσω του γνωστού wikileaks, προηγούμενων ετών τα οποία αναφέρονται εκτενώς στην ελληνική δημοσιογραφία κάνοντας και αναφορές σε συγκεκριμένα ονόματα και καταστάσεις.

Τα τηλεγραφήματα που κατευθύνονταν στην Ουάσινγκτον έχουν δύο διαφορετικούς συγγραφείς και όλα αναφέρονται στην ελληνική δημοσιογραφία με μεγαλύτερη ή μικρότερη λεπτομέρεια.

Το ένα του Ιουλίου του 2006 έχει τίτλο «Πως να διαβάσετε τον Ελληνικό τύπο: ένας οδηγός για τους αμύητους» και είναι το μεγαλύτερο (18 παραγράφων), το δεύτερο του Αυγούστου του 2008 είναι 9 παραγράφων και έχει τίτλο «Το φαινόμενο των free press: The village voice» ενώ το τελευταίο που αποκάλυψαν τα wikileaks είναι του Οκτωβρίου του 2008 και έχει τίτλο «Ξεκάθαρο το αμερικάνικο μήνυμα στην Ελλάδα μέσα από την εκπομπή «60 minutes», εννοώντας την εκπομπή του δημοσιογράφου Α. Παπαχελά «Οι φάκελοι».

Στο τηλεγράφημα του 2006 αναφέρεται ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται για την κερδοφορία τους αλλά πρωτίστως για την άσκηση πολιτικής και οικονομικής πίεσης, ενώ υπάρχουν έλληνες δημοσιογράφοι που διατηρούν θέση σε πολιτικά γραφεία Τύπου τα οποία ταυτόχρονα καλύπτουν δημοσιογραφικά λαμβάνοντας από αυτά δώρα και χρήματα. Σαν παράδειγμα αναφέρεται ο χρηματισμός δημοσιογράφων από την επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων το 2004.

Επίσης αναφέρει ο συντάκτης του τηλεγραφήματος ότι είναι πολύ σπάνιο το μέσο ενημέρωσης να ασκεί κριτική στον ιδιοκτήτη του και μάλιστα γνωστή δημοσιογράφος του MEGA ανέφερε στην πρεσβεία ότι το κανάλι της έχει ασκήσει μόνο μια φορά κριτική στον ιδιοκτήτη της.

Στο δεύτερο έγγραφο που διέρρευσε γίνεται μια αναφορά στο χώρο των free press εξηγώντας τον τρόπο που χρησιμοποιεί η πρεσβεία για να παρέμβει όχι μόνο σε αυτά τα έντυπα αλλά και σε σχολές δημοσιογραφίας έτσι ώστε η νέα γενιά δημοσιογράφων να μην είναι τόσο αρνητικά διακείμενη στην Αμερική και την πολιτική της.
Γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στο περιοδικό Lifo και μια συνέντευξη που εκεί «τοποθετήθηκε» του Don Forst (διευθυντής της «Village Voice» ) για ένα συνέδριο που η πρεσβεία διοργάνωσε στην Αθήνα στις 25-26 Ιουλίου μαζί με το mosaiko.gr

Το τελευταίο σημείωμα της πρεσβείας έχει ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια για τον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά και την εκπομπή του «Οι Φάκελοι».
Σύμφωνα με το συντάκτη του τηλεγραφήματος στην εκπομπή που αναφερόταν στην κρίση της Γεωργίας-Ρωσίας έγινε μια «πολύ καλή επιλογή παρουσίασης των αμερικανικών θέσεων» ενώ ένας από τους τρεις παρουσιαστές της εκπομπής ενημέρωσε την πρεσβεία ακόμη και για λεπτομέρειες του μοντάζ – όπως το ποια πλάνα Ρώσων αξιωματούχων κόβονταν και ποια θα έμεναν.
Γίνεται ειδική αναφορά στο τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ που καλύπτει εκδηλώσεις που διοργανώνει η πρεσβεία.

Τα πρωτότυπα τηλεγραφήματα μπορούν να διαβαστούν στις παρακάτω διευθύνσεις:

http://bit.ly/qXojoS

http://bit.ly/oZHQFQ

http://bit.ly/rlQ3g7

Ναόμι Κλάιν: Όταν η ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας συναντά τη ληστεία της νύχτας

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Ναόμι Κλάιν από το Nation με τίτλο Daylight Robbery, Meet Nighttime Robbery
Της Ναόμι Κλάιν

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων – τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.
Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ – ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.
Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν
ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ’ αυτή την υπόθεση.
Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ – καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει – ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.
Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo – η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.
Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ’ αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ – φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).
Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.
Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.
Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο – μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.
Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.
Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία – αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες – δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.
Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση – είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.
Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.

Μετάφραση: Γούσης Κώστας

Daylight Robbery, Meet Nighttime Robbery

Naomi Klein

 

I keep hearing comparisons between the London riots and riots in other European cities—window smashing in Athens or car bonfires in Paris. And there are parallels, to be sure: a spark set by police violence, a generation that feels forgotten.

 

But those events were marked by mass destruction; the looting was minor. There have, however, been other mass lootings in recent years, and perhaps we should talk about them too. There was Baghdad in the aftermath of the US invasion—a frenzy of arson and looting that emptied libraries and museums. The factories got hit too. In 2004 I visited one that used to make refrigerators. Its workers had stripped it of everything valuable, then torched it so thoroughly that the warehouse was a sculpture of buckled sheet metal.
Back then the people on cable news thought looting was highly political. They said this is what happens when a regime has no legitimacy in the eyes of the people. After watching for so long as Saddam and his sons helped themselves to whatever and whomever they wanted, many regular Iraqis felt they had earned the right to take a few things for themselves. But London isn’t Baghdad, and British Prime Minister David Cameron is hardly Saddam, so surely there is nothing to learn there.
How about a democratic example then? Argentina, circa 2001. The economy was in freefall and thousands of people living in rough neighborhoods (which had been thriving manufacturing zones before the neoliberal era) stormed foreign-owned superstores. They came out pushing shopping carts overflowing with the goods they could no longer afford—clothes, electronics, meat. The government called a “state of siege” to restore order; the people didn’t like that and overthrew the government.
Argentina’s mass looting was called El Saqueo—the sacking. That was politically significant because it was the very same word used to describe what that country’s elites had done by selling off the country’s national assets in flagrantly corrupt privatization deals, hiding their money offshore, then passing on the bill to the people with a brutal austerity package. Argentines understood that the saqueo of the shopping centers would not have happened without the bigger saqueo of the country, and that the real gangsters were the ones in charge.
But England is not Latin America, and its riots are not political, or so we keep hearing. They are just about lawless kids taking advantage of a situation to take what isn’t theirs. And British society, Cameron tells us, abhors that kind of behavior.
This is said in all seriousness. As if the massive bank bailouts never happened, followed by the defiant record bonuses. Followed by the emergency G-8 and G-20 meetings, when the leaders decided, collectively, not to do anything to punish the bankers for any of this, nor to do anything serious to prevent a similar crisis from happening again. Instead they would all go home to their respective countries and force sacrifices on the most vulnerable. They would do this by firing public sector workers, scapegoating teachers, closing libraries, upping tuitions, rolling back union contracts, creating rush privatizations of public assets and decreasing pensions—mix the cocktail for where you live. And who is on television lecturing about the need to give up these “entitlements”? The bankers and hedge-fund managers, of course.
This is the global Saqueo, a time of great taking. Fueled by a pathological sense of entitlement, this looting has all been done with the lights left on, as if there was nothing at all to hide. There are some nagging fears, however. In early July, the Wall Street Journal, citing a new poll, reported that 94 percent of millionaires were afraid of "violence in the streets.” This, it turns out, was a reasonable fear.
Of course London’s riots weren’t a political protest. But the people committing nighttime robbery sure as hell know that their elites have been committing daytime robbery. Saqueos are contagious.
The Tories are right when they say the rioting is not about the cuts. But it has a great deal to do with what those cuts represent: being cut off. Locked away in a ballooning underclass with the few escape routes previously offered—a union job, a good affordable education—being rapidly sealed off. The cuts are a message. They are saying to whole sectors of society: you are stuck where you are, much like the migrants and refugees we turn away at our increasingly fortressed borders.
David Cameron’s response to the riots is to make this locking-out literal: evictions from public housing, threats to cut off communication tools and outrageous jail terms (five months to a woman for receiving a stolen pair of shorts). The message is once again being sent: disappear, and do it quietly.
At last year’s G-20 “austerity summit” in Toronto, the protests turned into riots and multiple cop cars burned. It was nothing by London 2011 standards, but it was still shocking to us Canadians. The big controversy then was that the government had spent $675 million on summit “security” (yet they still couldn’t seem to put out those fires). At the time, many of us pointed out that the pricey new arsenal that the police had acquired—water cannons, sound cannons, tear gas and rubber bullets—wasn’t just meant for the protesters in the streets. Its long-term use would be to discipline the poor, who in the new era of austerity would have dangerously little to lose.
This is what David Cameron got wrong: you can't cut police budgets at the same time as you cut everything else. Because when you rob people of what little they have, in order to protect the interests of those who have more than anyone deserves, you should expect resistance—whether organized protests or spontaneous looting.
And that’s not politics. It’s physics.
 

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - Συνέντευξη του 'Εντγκαρ Πόνσε στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Πρώην Πρόεδρος των συνδικάτων του Ισημερινού και πρώην ηγετικό στέλεχος του ΚΚ, ο 'Eντγκαρ Πόνσε επελέγη από τον Πρόεδρο του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα για τη θέση του Πρέσβη στην Κούβα, που θεωρείται μια από τις πλέον, αν όχι η πιο σημαντική της διπλωματίας των λατινοαμερικανικών κρατών. Η πρώτη ερώτηση που τούκανα, συναντώντας τον στην Αβάνα, ήταν τι γίνεται στον Ισημερινό. Η απάντηση διήρκεσε ένα δίωρο και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, ώστε να μεταφέρω τα κύρια σημεία της στους αναγνώστες των Επικαίρων.


Ο διορισμός του Ραφαέλ Κορέα, το 2005, στη θέση του Υπουργού Οικονομικών του Ισημερινού από τον Πρόεδρο Παλάσιο δεν προμήνυε κάτι το συγκλονιστικό. Κανείς δεν περίμενε από τον νέο Υπουργό να κάνει κάτι ριζικά διαφορετικό από τους προκατόχους του. 'Aντε μερικές δηλώσεις για τα μάτια του κόσμου, μερικές διακοσμητικές αλλαγές και στο τέλος όλα τα ίδια μένουν. Η πολιτική ως απάτη δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα.

Ο νέος Υπουργός όμως άρχισε να κάνει και να λέει αναπάντεχα πράγματα. Διακήρυξε ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε ένα βαθύ οικονομικό μετασχηματισμό, προϋπόθεση για τον οποίο ήταν ο Ισημερινός πρώτα να αποφασίζει τις δικές του ανάγκες και μετά να αποπληρώνει το εξωτερικό του χρέος. Σταμάτησε επίσης το σύστημα προκαταβολικής διαβούλευσης με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. (Πήρε δηλαδή τον ακριβώς αντίστροφo δρόμο από αυτόν, τον καταστροφικό και προδοτικό εν τέλει, που πήραμε εμείς το 2010).

"Ριζοσπαστική" δεν ήταν όμως μόνο η πρόταση του Κορέα, ήταν και η ίδια του η παρουσία. Πρώτον, ήξερε γιατί μίλαγε. Η οικονομική του πρόταση ήταν στέρεη κι ο ίδιος διέθετε ένα αξιοσημείωτο μπαγκράουντ ως οικονομολόγος, την τεχνοκρατική και επιστημονική επάρκεια για να στηρίξει όσα έλεγε. Δεύτερον ήταν απλός, μιλούσε σαν
κανονικός άνθρωπος, όχι ως πολιτικός απατεών. Φτωχός ο ίδιος, είχε κάνει εξαιρετικές σπουδές με υποτροφία στο Βέλγιο και τις ΗΠΑ. Εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί ένα πολύ παλιό Φολκσβάγκεν. Ο Πόνσε ήταν τότε Πρόεδρος των συνδικάτων και, όπως λέει, κάθε φορά που ερχόταν στα γραφεία να τους δει, έπρεπε μετά να κατέβουν να σπρώξουν για να πάρει μπροστά!

Το "ποτήρι" για την ντόπια "ολιγαρχία" και τις πετρελαϊκές πολυεθνικές εταιρείες ξεχείλισε τέσσερις μήνες μετά τον διορισμό του Κορέα, όταν ο Υπουργός επισκέφθηκε τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και μίλησε μαζί του για πετρέλαια. Μετά την επιστροφή του, ο Πρόεδρος Παλάσιο τον κάλεσε και τον επετίμησε, γιατί μπήκε σε χωράφια που δεν ήταν δικά του και μίλησε για πολύ σοβαρά θέματα με τον Τσάβες. Ο Πρόεδρος αντικατέστησε στη συνέχεια τον επικεφαλής της Κρατικής Πετρελαϊκής Εταιρείας του Ισημερινού, γεγονός που προκάλεσε την παραίτηση του Κορέα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ισημερινού συνέβη τότε κάτι πρωτοφανές. Ο Υπουργός Οικονομικών ήταν, παραδοσιακά, το πιο μισητό πρόσωπο στη χώρα. Τώρα, ξαφνικά, ο λαός βγήκε στους δρόμους να τον υπερασπιστεί. Τα συνδικάτα οργάνωσαν διαδηλώσεις υπέρ του.

Μια ολόκληρη χώρα, βυθισμένη μέχρι τότε στην  ηττοπάθεια και την απογοήτευση από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα συνδικάτα, συσπειρώθηκε ξαφνικά γύρω από αυτόν τον οικονομολόγο και πολιτικό που φαινόταν να ξέρει και να εννοεί αυτά που λέει και να είναι υπέρ του λαού. Ο Κορέα δημιούργησε μια Ομάδα Συντονισμού των Επαγγελματικών Ομάδων και των Κοινωνικών Κινημάτων που απετέλεσε την πολιτική του βάση και έριξε το σύνθημα "Eπανάσταση των Πολιτών". Το τρίπτυχό του, η συνταγή της επιτυχίας του, ήταν "ζεστή καρδιά, καθαρά χέρια, καθαρό μυαλό" ή, σε μια παραλλαγή, "αγάπη, τιμιότητα, εξυπνάδα".

Χρειαζόταν κάτι ακόμα για τη νίκη. ¨Ήταν η συμμαχία με τους Αυτόχθονες, που αντιπροσωπεύουν το 35% του πληθυσμού. Παραδοσιακά απομονωμένοι από την πολιτική ζωή, από τα πλέον φτωχά και εκμεταλλευόμενα στρώματα, έχουν τη δική τους "κοσμοθεώρηση". Η Γη είναι η μάνα μας και μας ανήκει, ο 'Ήλιος είναι ο Βασιλιάς, το νερό και τα φυτά θεότητες. Πρέπει να τους αποδεχθείς για να σε αποδεχθούν. Ο Κορέα τους μίλησε στη γλώσσα τους κι αυτοί τον υποστήριξαν.

Η συμμαχία Αυτοχθόνων, φοιτητών, συνδικάτων, αριστεράς υπό τον Κορέα, ως φορέα επαναφοράς του ανθρωπισμού στο κέντρο του πολιτικού διαβήματος, απεδείχθη αήττητη. Οι πολίτες ταυτίστηκαν με τον σαραντάρη υποψήφιο Πρόεδρο και τον εξέλεξαν πανηγυρικά. Σχημάτισε κυβέρνηση με μικρό μέσο όρο ηλικίας, γύρω στα 35, με 60% γυναίκες και συμμετοχή αυτοχθόνων. Το πρώτο διάταγμά του αφορούσε τη μείωση του μισθού του. Έφτιαξε νέο σύνταγμα που ο λαός του Ισημερινού ενέκρινε σε δημοψήφισμα με 78% και το οποίο μου δίνει ο Πρέσβης, με αίσθημα μεγάλης περηφάνειας. Το Σύνταγμα εισάγει νέα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα των πολιτών σε μια καλή ζωή, το δικαίωμα στο νερό και στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος.

 Ο  Κορέα απεμάκρυνε εντός 10 μηνών τις ναυτικές βάσεις των ΗΠΑ, που δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο από εν δυνάμει εργαλείο επέμβασής τους στα εσωτερικά των χωρών της υποηπείρου και ενέταξε στη χώρα στο φιλόδοξο σχέδιο λατινοαμερικανικής ολοκλήρωσης, την ALBA ("Mπολιβαριανή Συμμαχία για τη Λατινική μας Αμερική"). Η Ουάσιγκτον άρχισε να λέει ότι οδηγεί τον Ισημερινό στον "κομμουνισμό".

Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, οι φτωχοί είδαν μια κυβέρνηση που τους υπερασπίζεται. Η κοινωνικο-oικονομική πολιτική του  Κορέα περιέλαβε την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, την λήψη υπόψιν των αποφάσεων των ίδιων των εργαζομένων και της κοινωνίας στους τομείς της γεωργίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, τη μη επιβολή νέων φόρων στους φτωχούς, την αύξηση των αμοιβών της εργασίας, μέτρα εναντίον των τραπεζών και ιδίως απαγόρευση αύξησης των επιτοκίων και παροχή ρευστότητας στους μικροϊδιοκτήτες και για την ανάπτυξη μικροεπιχειρήσεων, έμφαση στην εκπαίδευση, την υγεία και την αγροτική παραγωγή. Η κυβέρνηση δημιούργησε ένα Υπουργείο Μετανάστευσης και υιοθέτησε κίνητρα για την επιστροφή των δύο εκατομμυρίων που βρίσκονται στο εξωτερικό.

Κάθε Σάββατο ο Κορέα βρίσκεται σε ένα διαφορετικό μέρος της χώρας και μιλάει στον λαό κάνοντας τον απολογισμό της κυβερνητικής δράσης. Η ομιλία του μεταδίδεται από την τηλεόραση με πολύ μεγάλη τηλεθέαση.

Τώρα το νέο μέτωπο του Κορέα, είναι τα ιδιωτικά ΜΜΕ που, όπως θα ανέμενε κανείς, υποστηρίζουν την ολιγαρχία της χώρας και συνδέονται με την πολιτική των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση πρότεινε την νομοθετική απαγόρευση στους ιδιοκτήτες ΜΜΕ να είναι και μέτοχοι ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το νομοσχέδιο επιβάλλει επίσης ένα μίνιμουμ υποχρεώσεων στα ΜΜΕ, σε ότι αφορά την υποχρέωση ορθής πληροφόρησης των τηλεθεατών και προστασίας των παιδιών. Η κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα για το θέμα αυτό, που κέρδισε με τη σχετική πλειοψηφία του 44%.


Kαι πως τα χρηματοδοτήσατε όλα αυτά; ρωτάω τον Πόνσε. Με την αλλαγή της κατεύθυνσης που διοχετεύονταν μέχρι τότε τα πετρελαϊκά και φορολογικά έσοδα, την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, τη διακοπή της λεηλασίας των πόρων της χώρας.

Χρειάστηκε βέβαια να αντιμετωπισθεί το  πρόβλημα του χρέους. Ο Κορέα διακήρυξε ότι αναγνωρίζει το νόμιμο εξωτερικό χρέος, όχι όμως αυτό που πήγε στις τσέπες των αξιωματούχων. Οι τράπεζες ζήτησαν επαναδιαπραγμάτευση. Αποπληρώθηκε τμήμα του χρέους με μικρότερα επιτόκια.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2010, αστυνομικοί που διαμαρτύρονταν για μισθολογικά τους θέματα συνέλαβαν τον Πρόεδρο Κορέα. Λίγο αργότερα πολεμικά αεροσκάφη άρχισαν να κόβουν βόλτες πάνω από την πρωτεύουσα του Ισημερινού, οι ένοπλες δυνάμεις του οποίου, χρόνια εκπαιδευόμενες από τις ΗΠΑ, δεν μοιάζουν ενθουσιασμένες με τον Πρόεδρο.
Μαθαίνοντας τη σύλληψη του Κορέα, ο λαός του Ισημερινού βγήκε μαζικά στους δρόμους και τον απελευθέρωσε το βράδυ της ίδιας μέρας. Η πρώτη ενέργεια του Προέδρου, μετά το μίνι-πραξικόπημα, ήταν η απέλαση του αμερικανού Πρέσβη.

Μερικοί πιστεύουν ότι οι Κορέα, Μοράλες, Τσάβες δεν θα ζούσαν, αν οι κουβανικές υπηρεσίες, που φημίζονται ως από τις καλύτερες στον κόσμο, δεν συνέδραμαν την ασφάλειά τους. Διακριτικός, ο Πρέσβης περιορίζεται να πει: "Noιώθουμε πολύ έντονα την αλληλεγγύη της Κούβας".

"Οι χώρες της ALBA συνιστούν απειλή για την Αυτοκρατορία. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ελευθερωθούμε, από τον δρόμο του 'Εβο (Μοράλες, Πρόεδρος της Βολιβίας), του Τσάβες, του Κορέα", λέει ο Πόνσε, που υπογραμμίζει τη σημασία των αναπτυσσόμενων τώρα σχεδίων συνεργασίας και περιφερειακής ολοκλήρωσης της Λατινικής Αμερικής, όπως είναι η ALBA, η 'Ένωση Κρατών της Νότιας Αμερικής UNASUR και, ιδίως, το νέο σχέδιο μιας Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (SELAC). 'Εχει αρχίσει η χρήση νέας νομισματικής μονάδας, του sucre για τις ανταλλαγές μεταξύ των χωρών της περιοχής, αν και το πείραμα είναι ακόμα στην αρχή του. 'Ένα πείραμα επαναστατικό αν οδηγήσει στη μερική τουλάχιστο απελευθέρωση από τη νομισματική δικτατορία ΗΠΑ ή ΕΕ.

Eδώ και δέκα χρόνια, μια "επιδημία" αριστερών κυβερνήσεων ανεβαίνει στην εξουσία της μίας μετά την άλλη χώρας της Λατινικής Αμερικής, αναπόφευκτη αντίδραση σε δύο δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού και διαχείρισης από το ΔΝΤ, με μέτρα αντίστοιχα αυτών που εφαρμόζονται τώρα στην Ελλάδα και τα οποία προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου ιστορική οπισθοδρόμηση και καταστροφή στην ήπειρο. Εκτός των άλλων, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είχαν ως συνέπεια και την καταστροφή μεγάλου τμήματος των μεσαίων τάξεων, δηλαδή της πολιτικής βάσης της λατινοαμερικανικής δεξιάς.

"Οι λαοί μας ριζοσπαστικοποιούνται ενστικτωδώς, από ανάγκη. Θέλουν να πολεμήσουν την ολιγαρχία και τα ΜΜΕ, που την αντιπροσωπεύουν. Δίνουμε σήμερα τον αγώνα για τη δεύτερη ανεξαρτησία μας".

Ο Ισημερινός είναι πολύ διαφορετική χώρα από την Ελλάδα και καμία άλλωστε εμπειρία δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτόματα. Ο Κορέα και το λαϊκό κίνημα γύρω του εμφανίστηκε στο τέλος του λατινοαμερικανικού κύκλου νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης, όχι στην αρχή του ευρωπαϊκού, στην οποία πρωταγωνιστούμε για κακή μας τύχη, εξαιτίας και ειδικών προβλημάτων μας, και της εμφάνισης μιας κυβέρνησης ελεγχόμενης από εχθρικές προς την Ελλάδα δυνάμεις. Ο Ισημερινός είναι μια φτωχή χώρα του τρίτου κόσμου, όπως θα γίνει και η Ελλάδα, αν εξακολουθήσει καν να υπάρχει ως χώρα, μόνο που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα ελληνικά μεσαία στρώματα ελπίζουν ακόμα να αποφύγουν τη δική τους, αν όχι την καταστροφή της χώρας.

Δύο συμπεράσματα βγάζει κανείς από τη σύγκριση Ισημερινού και Ελλάδας. Πρώτον, δεν υπάρχει τρόπος να διακοπεί η καταστροφική πορεία χωρίς αντίσταση και σύγκρουση. Το να κάνει μια χώρα το καλό παιδί είναι ο βασιλικός δρόμος για την καταστροφή, όπως ιδιαίτερα καταφέραμε να αποδείξουμε στην Ελλάδα. Δεύτερο, προϋπόθεση σωτηρίας είναι η εμφάνιση μη διεφθαρμένου, αξιόπιστου, σοβαρού πολιτικού προσωπικού, ικανού να εκφράσει μια κινητοποιημένη κοινωνία γύρω από σοβαρές ιδέες. Απέχουμε ακόμα πολύ στην Ελλάδα.

Τι θα συμβούλευες τους 'Έλληνες, ρωτάω τον Πόνσε που λέει:

"Nα μη σταματήσετε τη λαϊκή κινητοποίηση προτού αλλάξετε την κυβέρνηση. Και να αποφύγετε το σενάριο της Αιγύπτου, που άλλαξε η κυβέρνηση, αλλά προδόθηκε μετά ο λαός. Ο λαός θα βρει τελικά τον δρόμο του".

Μίκης Θεοδωράκης : Δεν υποχρέωσα κανένα να με ακολουθήσει. ( ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗ )

  ....δίχως την Εθνική Ανεξαρτησία το Κ.Α.Π. δεν θα είχε και δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δεν υποχρέωσα κανένα να με ακολουθήσει. Από δω και πέρα όμως, όποιος αποφασίσει να μείνει, σε μια μελλοντική περίπτωση ανάλογη αυτής που ζήσαμε με τα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα, θα πρέπει να είναι παρών, οργανωμένος, πειθαρχημένος και έτοιμος να αντιμετωπίσει κουκουλοφόρους και ΜΑΤ, όπως το κάναμε στο παρελθόν, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και να προφυλάξει από τα χτυπήματα τους απλούς πολίτες, που οι περισσότεροι συνήθως είναι γυναίκες και απολυμένοι εργαζόμενοι και υπάλληλοι, που έρχονται να διαδηλώσουν με ειρηνικό τρόπο.

Αυτά και άλλα πολλά, που αξίζει να τα μελετήσει κανείς, έγραψε ο Μίκης στο άρθρο του με τίτλό :

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗ

http://mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=1226

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1968, Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

O αδερφός του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ 

Στάθης έκανε πριν λίγο την ακόλουθη δήλωση

Στάθης Παναγούλης

‎13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1968, Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ
13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011 ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΧΙΚΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΑΡΧΩΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά 'βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.

σπίθα 1ου διαμερίσματος Κέντρου Αθήνας

(ΦΩΤΟ & VIDEO) πραγματοποιήθηκε χτες πορεία των Αγανακτισμένων από το Σύνταγμα προς το Δημαρχείο της Αθήνας

 

Με πορεία από το Σύνταγμα προς το Δημαρχείο της Αθήνας ολοκληρώθηκε η διαμαρτυρία των Αγανακτισμένων ενάντια στο «ξήλωμα» των σκηνών από την πλατεία Συντάγματος.
Οι «Αγανακτισμένοι» αποφασίσαμε να επιστρέψουμε σε κινητοποιήσεις στην πλατεία Συντάγματος,  μέσα στονΑύγουστο.

Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 800 άτομα, με πανό "Το Σύνταγμα είμαστε εμείς και είμαστε παντού" , " Κάτω η Χούντα " ,
" όταν ο φασισμός γίνεται νόμος η Αντίσταση γίνεται καθήκον " ,

" ΕΣΕΙΣ γκρεμίζεται σκηνές ΕΜΕΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ "  και φωνάζοντας συνθήματα "ψωμί παιδεία ελευθερία η χούντα δεν τελείωσε το 1973, εμείς θα την τελειώσουμε σε τούτη την πλατεία" και
"Καμίνη, Καμίνη το σύνταγμα θα μείνει",
μοίρασαμε φυλλάδια τόσο σε Έλληνες πολίτες όσο και σε ξένους τουρίστες, όπου τους ενημερώσαμε για τις θέσεις μας.
Μετά το τέλος της διαμαρτυρίας  πήγαμε στο Σύνταγμα για να πραγματοποιήσουμε την ΛΑΪΚΗ Συνέλευση μας .